Dag drie van de reis in Luxemburg vangt aan in leegte en stilte, want zoals ik al in de post van 3 juli beschreef, waren er geen gasten. Het is een vreemd idee, maar dan weet ik wel weer hoe het is om in een leeg hotel in Noord-Korea te overnachten. Na het ontbijt in alle stilte, verliet ik het hostel ook in alle stilte, om zo in de opkomende zon voorwaarts te trekken naar het kasteel van Beaufort, waar mijn wandeling formeel zou beginnen. Het begin van de dag vielen de temperaturen wel mee, omdat de dag en de dagen erna heet waren en heet zouden gaan worden. Gelukkig zou deze wandeling wel meevallen wat betreft temperatuur, want de eerste wandeling van Beaufort naar de Schiessentümpelwatervallen nabij Müllerthal, een tocht van iets meer dan 7 kilometer, zou bijna de hele tijd in de schaduw gelopen worden, omdat dit een boswandeling was.
Foto's van de dag zijn HIER te vinden. Enkele alvast hieronder:
De eerste wandeling
Het pad dat ik volgde loopt langs een klein stroompje in het bos, dat volledig omgeven is door rotsformaties, die in eeuwen zo gevormd zijn door allerlei natuurlijke omstandigheden die ik allemaal niet kan uitleggen omdat ik het niet exact weet. Het riviertje is een rustig voortkabbelend riviertje, hoewel het soms wel wat stroomversnellingen had en zelfs kleine watervalletjes. Het lijkt een natuurlijk wondertje, hoewel ik onderweg een paar pijpleidingen zag waar ook water uit kwam stromen. Hoe dan ook, het landschap was erg mooi, tussen de bomen en de rotsformaties door.
Op een gegeven moment keek ik op mijn kaart en moest ik ergens naar rechts, maar ik wist niet waar dat moest en zo liep ik rechtdoor mijn pad af, geen idee hebbend, dat ik ergens al afgebogen zou moeten hebben. Ik passeerde nog wat nordic walkers (nog immer geen idee waarom dat bestaat), dus ik bleef denken dat ik goed liep. Dit idee werd bevestigd omdat ik een wandelaarsbordje tegenkwam met de melding dat ik nog 4,7 kilometer had totdat ik in Müllerthal zou aankomen, maar het was zeker nog een kilometer tot klein Zwitserland, alwaar de Schiessentümpelwatervallen te vinden waren. Dit valse idee van goed lopen verdween direct vanaf het moment dat ik op een weg terecht kwam, niet echt een natuurpad. Ik wist wel welke weg dit was, en ik kon deze weg ook volgen, maar echt mooi was dit niet. Een hoop plezier en schoonheid ging er zo wel af - de hele tijd over dat asfalt banjeren maakt niet blij. Ik probeerde om aan de hand van mijn kaart, te oriënteren waar ik was, om zodoende mijn pad weer terug te vinden. Ik moest over een hek springen (met een zware tas ging dat niet goed - een flesje water moest het ontgelden) en zelfs door begroeid ruraal terrein lopen, om het pad terug te vinden. De rivier vond ik, maar het pad niet... Ik dacht in eerste instantie het Verloren Pad terug gevonden te hebben terwijl ik liep door onbekend terrein en wild landschap vol hoog gras, wespen en andere vervelende vliegjes die geïnteresseerd waren in mijn onverwachte bezoek aan hun territorium.
Ik waande mij een weg door de ruige geplanting naar de rivier toe, op zoek naar dat Verloren Pad en eenmaal langs de rivier dacht ik het pad gevonden te hebben, wat maakte dat ik het paadje zonder planten ging volgen. Dit pad hield een tijdje stand, maar het werd toch weer ruig met hele obstakels in de vorm van omgevallen bomen en takken die voor dat pad hingen en ik werd er niet gerusterop, zeker met de aanhoudende groepen boze vliegjes en zelfs wespen die me bleven volgen, maar steken deden ze gelukkig niet.
Het pad hield op een gegeven moment gewoon op, maar ik bleef doorlopen om later tussen de hevig toenemende begroeiing weer een pad tegen te komen, maar ik kwam enkel meer hangende takken en zompige grond tegen waar ik naïef instapte en wat in wegzonk. Mijn schoenen waren zodoende geruïneerd, aan mijn sokken hingen klitten en takjes en mijn benen waren erg vies, maar doorlopen zou ik - bij voorkeur weer op de weg, want dit uitstapje naar de ruige natuur was ik nu wel beu. Ik baande me weer een weg door het hoge gras en spijtig genoeg ook brandnetels, maar ja, dat moest dan maar. Ik begon me een beetje als Survivorman te voelen, al hoefde ik nog geen hutten te maken en op eten te jagen, dus wat dat betreft was dit gewoon soft. Ik moest over een gammel hekje klimmen, wat voorbijrijdende fietsers keken me raar aan tijdens de ontsnapping uit de wildernis, maar ik kon mijn reis voortzetten over de weg, na mijn benen wat afgesproeid te hebben met wat water dat ik gevuld heb van het kabbelende riviertje in het begin (ik ga niet mijn drinkwater daarvoor opofferen). Ik kon een paar kilometer over het asfalt gaan lopen, terwijl ik af en toe wat landgenoten voorbij zag rijden.
Na een flinke tijd was daar een bord dat zei dat ik nog twee kilometer moest wandelen naar de watervallen, langs een wandelpad dat uit het niets leek te verschijnen... Na wat rare bochten, omwegen van dit pad en het passeren van het dorpje Müllerthal, kwam ik daar eindelijk na iets van 10 kilometer aan bij de watervallen. Ik kon mijn benen, schoenen en handen gaan wassen, en wat bijkomen...
Ik ontmoette een Duitse familie (uit Beieren) die ook hier aan het wandelen waren waarmee ik nog lang gesproken heb. Ik heb wat drinkwater gekregen (het mijne was al een tijdje op...) en biscuitjes om de weg naar de bus nog te kunnen doorstaan. Ik verliet het baken van splonzigheid en iknkwam nog nèt op tijd aan voor de bus - de bus reed eens per twee uur en dit bleek de laatste rit van de dag te zijn... De bus volgde exact de weg waar ik al die tijd over gelopen had. Ik moest overstappen en volgens mijn planning zou dat best krap worden, maar het viel in werkelijkheid wel mee, zo langs een rivier met land aan de overkant dat later Duitsland bleek te zijn.
De tweede wandeling
De bus kwam en zo kwam ik aan in Echternach. Ik was eigenlijk te moe om een uitgebreide wandeling daar te maken, mede met het ook op de tijd, maar een kort stadswandelingetje kon er wel mee door. Mijn ouders waren al eerder in Echternach geweest zonder dat ik dat wist, maar ik denk dat zij ook wel een gevoel hadden voor het uitzoeken van mooie plekjes, of iets dergelijks. Plotseling, onderweg in Echternach, was daar regen! Uit het niets zowat, na de hele dag 30 graden zonnig weer te hebben gehad, en ik wilde eerst geen jas meenemen... Die jas ging aan, maar dat was kortstondig, omdat dat buitje het niet eens een minuut uithield. Ik hield het ook geen minuut uit met de zwarte jas aan toen het weer snel zonnig was, dus kon ik weer de jas in mijn uitpuilende rugtas proppen.
Ik kocht wat kleins om te drinken en te eten bij een supermarkt, maar er leek helemaal niemand te zijn. Na een tijdje wachten kwam er toch iemand aanrennen om de producten af te rekenen. Ik besloot te zitren nabij de basiliek van Echternach en ik ging de chocolade die ik gekocht had maar eens op te eten. Nuttige aantrekening: het is niet handig om een grote reep chocolade in je tas te doen als het buiten 30 graden is. In de tas zelf merkte ik niets, maar pas wanneer de verpakking open ging, ging het smeltproces wel erg hard. De troep stroomde langs mijn handen op mijn witte t-shirt (alsof ik al niet vies genoeg was) en genieten kon ik er in ieder geval niet van...
Een bustocht van een half uur naar Luxemburg-stad volgde naar de verblijfplaats, waar de nacht verschrikkelijk was, omwille van de hitte en de letterlijk honderden kleine mugjes die zich ophoopten aan het plafond en rondvlogen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten